اَللّهُمّ اِنّی ارغَبُ اِلیک
عید قربان قربانی گرفت
عید قربان قربانی گرفت؛ آن هم چه قربانی‌هایی، همه حاجی، حاجی‌های واقعی، حاجی‌هایی که اول خودشان قربانی کرده بودند و بعد خودشان قربانی شدند.
امروز وقتی داشتم به عید قربان و حضرت ابراهیم فکر می‌کردم به یک نکته مهم رسیدم. خداوند با داستان ابراهیم(ع) بخشی از محبت پدرومادر را برای جهانیان نشان داده است. پدرومادر به فرزندان خود محبت می‌کنند، عشق می‌ورزند؛ فرزند می‌شود پاره‌ی تن پدرومادر.
و حضرت ابراهیم برای اینکه بندگیش را به اثبات برساند از فرزندش گذشت. ابراهیم با اطاعت از فرمان خداوند محبت پدری-پسری را قربانی کرد. از فرزندش گذشت تا به معبودش برسد.
البته حضرت ابراهیم باز هم بندگیش را نسبت به خدایش نشان داده: آنجا که به استقبال آتش نمرودیان رفت.
مادر حضرت موسی(ع) هم کم از ابراهیم ندارد. او نیز بندگیش را نشان داده: آنگاه که به فرمان خداوند فرزندش را در رودخانه رها کرد.
و نیز حضرت مریم(ع) هم بندگی کرد. آنگاه که حضرت عیسی(ع) را به دنیا آورد.
و همچنین ....
خدایا، لذت بندگی را به من عطا کن. دوست دارم بنده شوم؛ بنده‌ی تو. بنده‌ی تو که پروردگار منی. خالق منی.
دوست دارم بنده‌ی تو شوم. مثل ابراهیم، مثل موسی، مثل نوح، مثل عیسی، مثل محمد(ص)
خدایا تو از رگ گردن به من نزدیک‌تری. می‌خواهم بنده‌ی تو شوم.
اَللّهُمّ اِنّی ارغَبُ اِلیک
خدایا من مشتاق تو هستم
پ.ن: قسمتی از دعای عرفه که دیروز بدجور به دلم نشست.
