اکسیژنِ زندگی

   چند روزی است عجیب احساس خفگی می‌کنم. نوعی احساس که تاکنون تجربه نکرده بودم. حس می‌کنم چیزی مثل زندگی درون قفسه سینه‌ام گیر کرده و حالت خفگی به من می‌دهد.

    گاهی این حس زندگی درون دست‌هایم جمع می‌شود و گاهی در پاهایم و می‌خواهد با فشار خود را بیرون بریزد و افسوس که نمی‌تواند. و من دچار حس خفگی می‌شوم. دچار نوعی تنگی نفس، نوعی دردِ بی‌درمان. این خفگی‌ها همه با درد توام است. درد هم که مونس سال‌های دور و نزدیک من.

    وقتی این حس زندگی مانند پرنده‌ای، درون سرم بال بال می‌زند و دنبال راهی برای آزادی از کاسه‌ی سرم هست دوباره دچار خفگی می‌شوم. دستانم را دور سرم می‌گیرم و فشار می‌دهم تا شاید راهی باز شود؛ اما افسوس... انگار که جای تنگی گیر کرده‌ام.

   حتی انگشتانم هم درگیر این ماجرا شدند. به ناخن‌هایم نگاه می‌کنم: شاید ناخن‌ها منفذی برای رهایی این همه زندگیِ اسیر شده در انگشتانم باشد.

  وقتی سرم دچار شد، متوجه چشمهایم شدم: حتما منافذی برای خروج هستند؛ راهی برای رها شدن حسی که اسارتش مرا دچار خفگی می‌کند؛ انگار در جای تنگی اسیر شدم و اکسیژن کافی برای تنفس ندارم.

نیاز شدید به اکسیژنِ زندگی دارم.

یا غیاث المستغیثین

یا غیاث المستغیثین

ای فریادرسِ فریاد خواهان

  مدتی است این عبارت وِرد زبانم شده؛ مدام خدای خودم را این چنین می‌خوانم: یا غیاث المستغیثین

شبهای قدر هم در دعای جوشن کبیر، همگی چندین بار خدایمان را به "یا غیاث المستغیثین" صدا زدیم.

   همگی خدایمان را با اسماء مبارکی نظیر: یا حَبِیبُ یَا طَبِیبُ یا شَافِی یَا وَافِی یَا مُعَافِی یَا هَادِی یَا قَاضِی یَا رَاضِی یَا عَالِی یَا بَاقِی هم خواندیم.

    امسال درکم از دعای جوشن کبیر خیلی بهتر بود؛ حتی فکر می‌کنم سال‌های گذشته از این دعای پرمحتوا هیچ درکی نداشتم. خیلی مشتاق شدم برای خواندن دوباره‌ی آن. برای همین هم برای شب‌های قدر سال آینده لحظه شماری می‌کنم.

اصلا چرا فقط شب‌های قدر؟

    یکی از مشکلات ما همین است: ما عاشورا و تلاش برای آزادگی و حق طلبی را غروب عاشورا تمام می‌کنیم؛ تلاش برای خوب بودن را هم همان روز عید فطر فراموش می‌کنیم؛ همت برای ایجاد هوای پاک فقط برای روز هوای پاک است و هزار مورد دیگر.

شب‌های قدر همه خدایی می‌شویم و عجیب احساس بندگی و بی‌کسی می‌کنیم و بعد از آن دوباره بندگی را فراموش می‌کنیم و می‌خواهیم بر روی زمین خدایی کنیم.

    و علامه حسن زاده آملی چه زیبا گفته است: خداست که دارد خدایی میکند.

یا غیاث المستغیثین

ای فریادرسِ فریاد خواهان

قیامتی که بلاگفا به پا کرد

     بلاگفا مثلا به روال قبل برگشت. ماجرای چند ماه اخیرِ بلاگفا به گونه‌های مختلف قابل ارزیابی و بررسی است. اینکه چه بلایی سر اطلاعات آمد و بلاگفا همچنان قدرتمند و خودخواهانه، به کاربرانش اجازه لینک‌دهی نمی‌دهد بماند؛ اما اکنون مطلب چیز دیگری است.

    ماجرای بلاگفا و بازیابی اطلاعات وبلاگ‌ها، حقایق جالب و جدیدی را برایم روشن کرد. هفته گذشته، وقتی اولین بار به مدیریت وبلاگ قبلی دسترسی پیدا کردم با کامنت‌هایی که دو سال پیش حذف کرده بودم روبرو شدم؛ کامنتهایی که بعضا نشان از بی‌احترامی و بی‌ادبی کامنت گذار بود. این کامنت‌ها یک بار دو سال پیش حسابی ناراحتم کرده بود و من هم سعی کرده بودم فراموششان کنم؛ اما دوباره جلوی چشمانم ظاهر شدند؛ به خیال خودم حذفشان کردم! زهی خیال باطل!

   حتی لینک‌هایی که دیگر وجود خارجی ندارند و یا خودم حذفشان کرده‌ام نیز دوباره پدیدار شده اند!!!

   گویا قیامتی برگرفته از آموزه‌های دینی برایم تداعی شد. همان قیامت و روز جزا که تمام کارهایی که روزی انجام داده‌ایم و فراموش کردیم دوباره جلوی چشمان‌مان ظاهر خواهند شد. انگار عالم مجازی و بازیابی اطلاعات‌اش به گونه‌ای می‌خواهد عالم ماورا را برایمان نمایش دهد.

    برای ما آدم‌ها نشانه‌ها زیادند؛ ایکاش یادمان بماند

سلام از نامهای خداست

سلام

و به نام سلام

   که از نامهای پروردگار است: سلام و هزاران سلام که هیچ چیز سلامتی نمیشود.

یک هفته خانه نشینی و افقی ماندن برایم کابوسی بود. کارهای شخصی ام را نمیتوانستم انجام دهم. یک قدم راه رفتن با کلی دادوفریاد بود. دستم را به دیوار و صندلی میگرفتم و خودم را به گاز و یخچال و کابینتها می رساندم.

   آن قدر دردم جدی بود که وقتی برای تدریس تماس گرفتند کنسل کردم. و حتی برای ترم بعد هم ناامید بودم. خیلی سخت گذشت، خیلی.

   این جور وقتهاست که غربت خودش را خوب نشان می دهد: من بودم و همسرم و غزاله و یک خدای بزرگ.

شکم آدم روزه دار، مریضی و ناخوشی نمی فهمد: افطار و سحر می خواهد. البته همخانه های من آدمهای خوبی بودند، با من کنار آمدند. الهی شکر گذشت. سخت گذشت، اما گذشت. تلنگر به جایی بود: آدمیزاد، حواست باشد؛ به یک اشاره افقی می شوی و همه چیز را کابوس میبینی.

قرارهای دوتایی؛ کنج اتاق آخری

این روزها هم باید بگذرد, اما چقدر سخت میگذرد.

چهل سالگی و اینقدر معرکه گیری!!!

حالا که این همه چیز توی سرم هست, حالا که میخواستم تصمیم های بزرگ بزرگ بگیرم, دچار دردسرهای عظیم شدم!

در فریزر را باز میکنم و مات و مبهوت میشوم： یعنی این کارها را من انجام دادم, همین هفته پیش بود که گوشتها را بسته بندی کردم, پیازداغ درست کردم, بسته های شامی لپه!!!

حتی دیدن جاروبرقی هم عذابم میدهد, همین چند روز پیش بود که دو روز درمیان جارو میزدم و تی میکشیدم.

لپ تاپم دارد خاک میخورد.

کتابها و جزوه ها چند روز است دست نخورده.

اتاقها نامرتب شدند.

دخترم هر چقدر هم کمک کند کار خودم نمیشود.

خداجون اگر بگویم راضیم به رضایت که معلوم است با توی خدا هم روراست نبودم.

اما خداجونم غلط کردم, بذار برگردم به روال قبلی.

میدونم که داری بازم امتحانم میکنی، یه امتحان خیلی بزرگ.

اینجا غریبه رد میشه, قرار دوتاییمون همون مثل همیشه, گوشه اتاق آخری.

اما وقتی درد امانم را برد مجبورم فریاد بزنم.

اللهم اشف کل مریض

پ.ن： از دوستان عزیزی که جویای حال بودند بسیار التماس دعا دارم.

افقی شدم：)

یک هفته است که افقی شدم, دکتر و آمپول هم افاقه نکرده.

دوباره برگشتم به سالهای قبل, همان سالها که درد امانم را بریده بود.

این هم امتحان دیگری است, یکی دو ماه اخیر فقط امتحان داشتم：)

اللهم اشف کل مریض

خودکشی اینستاگرامی Instagram Suicide

     در حال حاضر بهترین اپلیکیشن برای ارسال و اشتراک عکس، شبکه اجتماعی اینستاگرام است که نزد ایرانیان محبوبیت و شهرت خوبی هم پیدا کرده است. ارتباطات افراد در این فضای مجازی می‌تواند خوراک اطلاعاتی وسیعی را برای کارشناسان و صاحب‌نظران فراهم کند. اینستاگرام می‌تواند متخصصانی نظیر روان‌شناسان، مردم شناسان، جامعه شناسان و زبان‌شناسان را در رسیدن به فرضیه‌های علمی یاری کند.

   

    در این مدت حضور در اینستاگرام چیزهای جالبی کشف کرده‌ام و تصمیم دارم به صورت مطالب مختلف اینجا منتشر کنم.

   یکی از نکات مهمی که این مدت ذهن مرا به خود مشغول کرده واکنش صاحبان صفحه در قبال صفحه خودشان است. صفحه افراد منعکس کننده حالات روحی و درونی صاحبانش می‌باشد. که البته شاد بودن کمتر نمود دارد. اما در مقابل ناراحتی و افسردگی خیلی زود خودش را نشان می‌دهد. مثلا در بسیاری از موارد، اگر صاحب صفحه حالش خوب نباشد بلایی سر صفحه و عکس‌ها می‌آید. معمولا در این شبکه‌های اجتماعی، مظلوم‌تر از هر چیز، صفحه طرف است!

   چندین واکنش وجود دارد: عکس پروفایل عوض می‌شود، یک عکس ناراحت کننده یا یک شعر غمگین ارسال می‌شود و یا صفحه به طور کل منهدم می‌شود!!!

    مثلا صاحب صفحه از خانواده ناراحت است بلافاصله صفحه را معدوم می‌کند؛ رابطه‌اش با دوستش(دوست همجنس و غیرهمجنس) بهم می‌خورد بلافاصله عکس‌ها پاک می‌شوند؛ نتیجه امتحان مدرسه و دانشگاه خوب نیست، بلافاصله ... از خانه قهر می‌کند یا با پدرومادر دعوا می‌کند؛ یا کسی به او گفته بالای چشمت ابروست و خلاصه کافیست از چیزی ناراحت شود، ظاهرا آن لحظه ساده‌ترین و در دسترس‌ترین چاره و علاجِ این ناراحتی نابود کردنِ هویت اینستاگرامی است!

    یعنی هویتی که شخص طی چندین روز و چندین هفت و ماه و شاید چندین سال، برای خودش ساخته بود و بازتولید کرده بود در یک لحظه نابود می‌کند. تمام انرژی که صرف ارسال عکس‌ها و حجم اینترنتی که برای ارسال آنها مصرف شده؛ همه هیچ و پوچ! این یعنی پشتِ پا زدن به تمام این زحمات.

در یک کلام: نوعی خودکشی اینستاگرامی!

   اینجاست که آدم‌ها، دنبال کننده‌ها و دنبال شونده‌ها، مثل موروملخ سر می‌رسند: چی شده؟ چیزی شده؟ علایم عجیب غریب از صفحه کلیدهای خود ارسال می‌کنند. باید گفت این افراد هم حق دارند. چون آنها هم در این صفحه برای خودشان هویت ساخته بودند. هویتی تازه و بدیع. کامنت‌ها و شکلک‌هایشان نابود شده ... هویتی که در این صفحه بازتولید کرده بودند، حجم اینترنت برایش صرف کرده بودند، برای هر لایک و کامنت و هر بار بازدید صفحه هزینه و وقت صرف کرده بودند.

رمضان، افطار، زندگی

   شما را نمی‌دانم. ولی من خودم در ماه مبارک رمضان رسما مفید نیستم. بیشتر کارهای روزمره‌م تقریبا کنسل می‌شوند: وبلاگنویسی، نوشتن مطالب مختلف، کتابخوانی، گوش دادن به سخنرانی و تفسیر قرآن، پیاده‌روی و ... .

از این بابت خیلی ناراحتم. اصلا حال انجام کاری ندارم. سال‌های قبل از شب تا سحر بیدار بودم و کلی کارهای عقب مانده را انجام می‌دادم. اما امسال خیلی خسته می‌شوم؛ خواب چشمانم را می‌گیرد.

   

     چند روز پیش شامی لپه رشتی درست کردم. بعد از بسته بندی گذاشتم تو فریزر. تقریبا یک روز در میان افطار درست می‌کنم. همسرم هر روز هم این شامی را درست کنم راضی است الهی شکر. دخترم این چند روز ویروسی شد و نتوانست روزه بگیرد. خلاصه نهارها باید برای او کته ماست و جوجه کباب درست کنم. خدا را شکر حالش بهتر است و ان‌شاءالله از فردا دوباره روزه می‌گیرد. دیروز که داشتم برای دخترم سیب رنده می‌کردم یاد افطارهای قدیمی در خانه مادربزرگم افتادم. یادش بخیر وقتی رمضان به تابستان می افتاد، فالوده طالبی و فالوده سیب و آب‌دوغ عضو ثابت سفره‌های مادربزرگم بود. خدا همه رفتگان را رحمت کند. حالا من امروز به یاد گذشته‌ها برای افطار آب‌دوغ درست کردم.

امروز بعد از انجام کارهای خانه لپ‌تاپ را روشن کردم و استارت تایپ را زدم.

    واقعا در کار برخی از این علمای دینی به خاطر پشتکار و اراده و همت عظیمشان می‌مانم. مثلا علامه حسن زاده آملی بیشتر کتاب‌هایشان را با زبان روزه نوشته‌اند!!!

ما در اینستاگرام We in Instagram

    دارم میز را می‌چینم. دخترم از نوع چیدمان سفره و تزیین غذا بلافاصله متوجه می‌شود چه در سرم دارم. به محض اینکه نگاهمان با هم تلاقی می‌کند در جا با لبخند شیطنت آمیزی می‌گوید: هان چیه! می‌خوای عکس بگیری! یه پُست جدید!

کسی به غذا دست نزنه ... اونو بذار این ور... یه کم آن ور... خوبه. (اولین عکس) ... نه یه دونه بهتر بگیرم ... (دومین عکس) ... بذار برم اون ظرف خوشگله رو بیارم...(سومین عکس) این چراغو خاموش کن... (چهارمین عکس) این چراغو روشن کن... حالا اون چراغو خاموش کن.

-مامان گوشیتو بده. من بهتر می‌گیرم... از این زاویه بهتره... تو دستت می‌لرزه.

حاصلِ ده تا عکس این است: چند تاشون خوبه. چندتا هم انگشتی، دستی، عضوی از همسرجان در عکس حضور داره. بقیه عکس‌ها هم بد نیست. خیلی از عکس‌ها را دخترم نمی‌پسندد. ذوق هنری‌اش گل می‌کند.

-این قدر عکس نگیر مامان. حافظه گوشیــــــــم ...(سریع «میم» تبدیل به «ت» می‌شود^*) گوشیت پر میشه!

همسرم: خانم شروع کنیم. غذا سرد شدااااا. بیایین شما هم ... بیایین با هم غذا رو شروع کنیم.

من: شما شروع کن.

همسرم: بدون شما مزه نمی‌ده.

دخترم: عکسهاتو ساده نذار. از اِفِکت هم استفاده کن. بده من برات درست کنم.

من: این خوبه؟ این چی؟ کدومو انتخاب کنم؟

همسرم: من شروع کردما. مزه‌ی غذا به دور هم بودنِ.

من: عزیزم، من یه لقمه که بیشتر نمی‌خورم. خوب تو شروع کن دیگه. من الان سرم شلوغه. موضوع حیثیتیه!

من و دخترم کلا در باغ دیگری حضور داریم. حواس‌مان به کار خودمان است.

دخترم: چرا از اینستاسایز استفاده نمی‌کنی؟ بده از بازار برات دان کنم.

من: اینستاسایز دیگه چیه؟ نه بابا. حوصله اونا رو ندارم.

دخترم: کاری نداره. من بهت یاد میدم. تو که داری عکس می‌ذاری، خوب عکس‌هات کیفیت داشته باشن.

   سریع گوشی را از من می‌گیرم. من مشغول غذا می‌شوم. برای دخترم غذا می‌ریزم. بشقاب همسرم را بررسی می‌کنم: چیزی کم و کسر نباشد.

غرغر می‌کند: اول غذاتونو بخورین، بعد هر کار می‌خواین انجام بدین.

  من: خوب شما هم یه وقت‌ها پای لپ‌تاپ هستی و من برای چای و قهوه و غذا کلی صدات می‌کنم. چقدر چای و قهوه‌های سرد خوردی. درسته یا نه؟ خیلی وقت‌ها سر غذا داری کانال تلویزیونو تغییر می‌دی.

   همسرم در حالی که لقمه‌های بزرگ بزرگ می‌گیرد: خوب مگه چند بار شده؟ شما دوتا کار همیشگی‌تونه.

من با کمال تعجب: کار همیشگی؟ خوب تازه اینستا رو نصب کردیم**. برامون تازگی داره. بعدشم من که عکس غذا کم می‌ذارم، معمولا همون رو اُپن عکس می‌گیرم. حالا یکی دو بار اینطوری شده.

دخترم: ببین مامان خوب شد؟

من: حالا غذاتو شروع کن. بعد نگاه می‌کنم.

با این حال نمی‌توانم صبر کنم. گوشی را از او می‌گیرم و عکس نهایی را نگاه می‌کنم. «آره خوبه»

دخترم: می‌خوای اِفِکت‌هاشو بیشتر تغییر بدم.

من: وای غزاله ول کن. همین خوبه. غذاتو بخور فعلا.

همسرم: باباجان غذاتونو بخورین... سرد شد.

دخترم: خوب مامان چرا یه آی‌فون نمی‌خری؟ یا یه گلکسی؟ اکسپریا هم خوبه. محسن یگانه هم آی‌فون داره هم گلکسی.

من: آهان گوشی بگیرم همش دست تو باشه.

دخترم: من برا خودت می‌گم. لایک عکسهات می‌ره بالا. من اگه اینستا داشتم چه عکسهایی می‌گرفتم.

من: لایک می‌خوام چه کار.

همسرم: من که از حرفهای شما چیزی سردرنمیارم. لایک و اِفِکت و اکسپریا و ...

   خلاصه عکس آماده‌ی ارسال می‌شود تا تصویری از سفره‌ی سه نفره‌ی ما جهانی شود و دیگران هم ببینند در سفره ما چه خبر است. ما چه می‌خوریم و چه نمی‌خوریم!

      یادم می‌آید دوران بچگی، یادش بخیر، آن موقع‌ها که هنوز مهمان سرزده مُد بود و هنوز مثل حالا بی‌کلاسی و از محالات نبود، اگر سر سفره، مهمان سرزده‌ای می‌آمد، مادرم خیلی هل می‌شد. مخصوصا اگر غذایمان از رویدادهای هفته و یا حاضری بود. کلا مادرم به اینکه سفره و آشپزخانه و در کل زندگی‌اش سرزده دیده شود خیلی حساس است.

حالا دخترش عکس سفره خودش را در شبکه اجتماعی به نام اینستاگرام ثبت می‌کند و از طرف دوست و آشنا و فامیل و غریبه رویت می‌شود و لایک می‌خورد!

* از بعد از عید من و دخترم گوشی‌هایمان را عوض کردیم. گوشی دخترم مثلا هوشمندتر است! و بعد از امتحانات گوشی‌اش را پس گرفت L

** این خاطره مربوط به یک سال پیش است.